مرداب

نه ارزش غصه خوردن داره

نه قصه نوشتن

باید مثل باد باشی

آزاد ,رها

گاهی صدا شی بهت بگن صدای باد

شاعر بهت بگه صبا

کاشف بهت بگه ناقل

سفیه بهت بگه بلا

ابر اینور انور بکشونی

زندگی رو بسط بدی

وسیله بقا باشی نه فنا

گاهی قدرتت بشه وصف قالیچه سلیمون

و کذا

باد باشی 

بی رنگ لعاب

سردرگم  بین سرسبزی تابستان 

سرمای سوزناک زمستان

نمی داند ببارد

یا ثمر دهد

نفهمید فصل درو کردن بود 

یا وعده ی خواب

وا مانده بود در این گیر دار

نه راه پس داشت نه پیش

مطلق وهم  آوارگی 

همان بهتر که خود خلاصی کند

عشق که کور کر شد

سرنوشت که به سیاهی بدل شد

واقعیت که محجور ماند

نفس ,جان که مبتلا به جنون شد

غم که مستقر و بی حرکت ماند

بوی تعفن از هر سو 

عاقبت هیچ

جدل بین مرگ و زندگی از روی توهم

آخرت که رنگ باخت 

من پی نوشت این روزها

رخ ها بی جلوه

عشق ها کور

فریاد ها بی اثر

زندگی بی حیات

انتظار محو

صدای خیانت می آید 

به اندازه وسعت جهان 

در بند نهادم 

شب و روزهایم را

سپرده ام ارزوها را به باد

گاهی در فکر رهایی

گاهی منتظر منجی

گاهی می کشم تیغ آزادی بر تار پود گل های محصور قالی

خط به خط

گذشتم از وابستگی های موهون

خط کشیدم 

چون علقه ناکام

بر هر چه هست نیست

همچو بیماری بدخیم  شوم

پوشیده ام بر تن شیطانی خود

صد رنگ

صد لعاب

چو گرگ در جلد میش

چون بانگ صلاة  برخیزد

عریان مست 

میزنم چنگ بر لجنزار کردارم

بشنو ای نسیم سحرگاهی

راه رفته با خون آبه باز آیم 

چون رب از ازل کشیده سرمه تقاص بر چشمانم